«Μακάρι να μην τελείωνε ποτέ»
«Μακάρι να είχαμε τη δυνατότητα να το παρακολουθήσουμε μέχρι το ξημέρωμα…»
Σίγουρα άκουσες τις παραπάνω ατάκες, όταν και έλαβε τέλος ο τελικός ενός ακόμη Μουντιάλ, με την Αργεντινή αυτή τη φορά να κατακτά επιτέλους το τρόπαιο κόντρα στη Γαλλία. Ένας ανεπανάληπτος τελικός που χάραξε ανεξίτηλα τη δική του ιστορία στο ποδόσφαιρο.
Όμως όχι. Δε θα γίνουμε γραφικοί.
Αυτό το άρθρο δεν αποτελεί ακόμα μια «ωδή» για τον Μέσι, ο οποίος φρόντισε να βάλει το κερασάκι στην τούρτα της λαμπρής πορείας του.
Είναι το αποτύπωμα που μας άφησε ένα συννεφιασμένο, κρύο -κυριολεκτικά και μεταφορικά- Μουντιάλ που εξ’ αρχής, υστερούσε της αίγλης των προηγούμενων διοργανώσεων. Με πολλά εξωαγωνιστικά θέματα να το περιβάλλουν. Μήπως όμως τώρα που ολοκληρώθηκε και έτσι όπως συνέβη αυτό, ήρθε η ώρα να αναθεωρήσουμε λιγάκι… (ποδοσφαιρικά πάντα μιλώντας)
Μήπως τελικά δεν ήταν και λίγα τα όσα είδαμε στη φετινή διοργάνωση?
Αρχικά μια αιώνια κόντρα, είχε έναν μεγάλο νικητή. Μέσι και Ρονάλντο ή Ρονάλντο και Μέσι προς αποφυγή παρεξηγήσεων, έπαιζαν κυριολεκτικά το τελευταίο τους χαρτί. Αμφότεροι ήθελαν όσο τίποτε άλλο την κατάκτηση ενός τροπαίου που έλειπε από την τροπαιοθήκη τους και θα τους τοποθετούσε πάνω από τους Πελέ και Μαραντόνα, στη λίστα με τους καλύτερους όλων των εποχών. Ο Αργεντίνος ήταν αυτός που τα κατάφερε και επισφράγισε και με τη βούλα το όνομά του στην Ελίτ.
Από τη διοργάνωση δεν έλειπε φυσικά και η «έκπληξη», το Μαρόκο, που βρέθηκε στα ημιτελικά. Οι εμφατικές νίκες των Ισπανών, των Βραζιλιάνων και των Πορτογάλων. Οι τρεις αυτές χώρες αν και φυσικά είχαν μεγαλύτερες προσδοκίες σε αυτό το Παγκόσμιο Κύπελλο, μας έδειξαν πως διαθέτουν πολύ πολύ… ταλέντο που αναμένεται να μας εντυπωσιάσει άμεσα.
Το πιο σημαντικό όλων είναι ότι πολλά από τα μεγάλα ονόματα που είδαμε -και δεν είδαμε- μας αποχαιρετούν και για τους περισσότερους φαντάζει αδύνατον να τους ξαναδούμε στο επόμενο Παγκόσμιο Κύπελλο.
Εκτός των Μέσι και Ρονάλντο λοιπόν, έχουμε τους Ντι Μαρία και Πέπε. Λογικά θα προλάβουμε να δούμε το τελευταίο σόου του Φαν Ντάικ στα 35 του το 2026. Χέντερσον μοιάζει εξαιρετικά αμφίβολο αν θα δούμε, όπως και τον Γκάρεθ Μπέιλ. Φυσικά αυτή ήταν η τελευταία εμφάνιση του εμβληματικού Οτσόα, τις αποκρούσεις του οποίου θυμάσαι από παιδί. Ο Λεβαντόφσκι δύσκολα στα 34 του να πλαισιώσει και πάλι την αποστολή της Πολωνίας μετά από 4 χρόνια. Οι «τρικολόρ» αποχαιρετούν τους Γιορίς, Ζιρού και Μπενζεμά με τον τελευταίο να στέκεται πολύ άτυχος, καθώς δεν είχε την ευκαιρία να αγωνιστεί στο τελευταίο του Μουντιάλ, λόγω του τραυματισμού του. Στο κλάμπ των τερματοφυλάκων λογικά θα προστεθούν και οι Νάβας – Νόιερ. Ενώ και ο Μίλερ δύσκολα να είναι στο επόμενο Μουντιάλ των «Πάντσερ». Μόντριτς και Πέρισιτς έδωσαν επίσης την τελευταία παράσταση, μαζί με τους Τιάγκο Σίλβα και Ντάνι Άλβες. Ενώ στους Λατινοαμερικάνους προστίθενται οι Γκοδίν, Λουίς Σουάρες και Καβάνι. Τέλος αμφιβολία υπάρχει σαφώς και για τους Ντε Μπρούινε και Εντέν Αζάρ.
Αυτό το Μουντιάλ ήταν ο επίλογος μιας «χρυσής φουρνιάς» ποδοσφαιριστών. Κάποιοι τα κατάφεραν καλά, κάποιοι όχι… Όπως και να ‘χει πλέον, παραδίδουν τη σκυτάλη στους επόμενους. Ήταν ο επίλογος των δύο σπουδαιότερων παικτών που είχες την τιμή να παρακολουθήσεις. Του Μέσι και του Ρονάλντο.
Και τι επίλογος… Με έναν τελικό που θα μείνει για πάντα στην ιστορία του ποδοσφαίρου.
Με φοβερό ποδόσφαιρο, συνδυασμούς, φάσεις, ανατροπές, εναλλαγές συναισθημάτων, αγωνία, όμορφα γκολ.
Ένας τελικός με έξι τέρματα, παράταση και πέναλντι. Τι άλλο να ζητήσεις?
Το μενού ήταν πιο πλήρες και από αυτό στο τραπέζι της ψαροταβέρνας, μετά από μπάνιο στη θάλασσα με τους φίλους σου το καλοκαίρι. Ήταν αδύνατο να δεις κάτι καλύτερο. Ήταν αδύνατο να ζητήσεις κάτι παραπάνω από αυτό που σου χάρισαν οι 22 ποδοσφαιριστές στο χορτάρι.
Ήταν αδύνατο να μη σηκώσει το τρόπαιο ο καλύτερος όλων των εποχών και να γράψει το happy end στο δικό του παραμύθι, που έγινε παραμύθι ενός ολόκληρου έθνους. Είναι αδύνατο να βρεις πιο όμορφο άθλημα από το ποδόσφαιρο…